(door Zoran Zekusic, 30 maart 2022)
Toen ik begon met de organisatie van een toernooi op het vluchtelingenschip was ik bezig met regels, indeling en speelschema. Goede voorbereiding voor een toernooi (waar 22 mensen aan wilden meedoen) is immers het halve werk. Dat dacht ik!!!
Maar als Ik eerlijk mag zijn, besefte ik niet dat dit toernooi zou worden gehouden met mensen van verschillende talen en culturen. Mijn voet op de boot gaf me het idee dat ik niet meer in Nederland was maar in een land met kleurrijke verschillende talen, tussen mensen met verschillend nationaliteiten en culturen. Tussen verschillende mensen zag ik toch een paar bewoners schaken. Deze mensen waren over het schaakbord gebogen in gedachten over de volgende zet, met trillende benen, concentratie en de ogen gericht op het schaakbord met daarop 32 stukken. Deze taal, deze stilte rond de tafel, begrijp ik ook.
Ik had twijfels, ik had vragen: Hoe moest ik uitleg geven over de regels van een toernooi voordat dat toernooi begint? Het schaakspel kan irritant zijn maar ook frustrerend. Ik vroeg me zelf af of dit toernooi eigenlijk wel zo’n goed idee was.
Mijn twijfels werd weggenomen toen ik hulp kreeg van enkele bewoners van de boot, maar ook van twee clubgenoten die even langs kwamen. We konden daardoor toch snel van start gaan.
Rond de tafel stond een grote groep mensen, sommigen met een naam die ik nog niet kon uitspreken. Dus elke naam kreeg ook een nummer en een nummer van de groep. Er waren 22 mensen aangemeld en ze werden in 4 groepen verdeeld: de groepen 1, 2 en 3 kregen 6 spelers en groep 4 kreeg 4 spelers.
Maar in welke groep, of tegen wie ze moeten spelen, is voor deze bewoners helemaal niet belangrijk. Ze willen schaken en zo snel mogelijk. Toen dacht ik: de regels mogen in de prullenbak, pak het speelschema in je handen en ga schaken.
Zo gedacht, zo gedaan. De regels werden in de prullenbak gezet en we gingen via het speelschema van start, lekker los van alle regels. In de grote ruimte waar een groot aantal mensen aanwezig was viel plotseling een stilte, meer stilte dan ik had verwacht. Ronde 1 was van start gegaan.
Ronde na ronde werd afgespeeld. Elke speler vocht voor een punt, elke speler diep in gedachten over zijn volgende zetten, en elke speler verliet met een lachend gezicht de tafel ongeacht of hij winst of verlies had geboekt.
Toen ronde 5 afgerond was, begon ik met het tellen van de punten. 50% van de spelers had een score van 60% of hoger, 2 spelers hadden zelfs een score van 100%.
Nadat alles klaar was en de spullen ingepakt waren nog even uitrusten, met korte gesprekken met de mensen. Tevredenheid en dankbaarheid toonden ze over deze avond. Maar toch nog een vraag van de bewoners: wat mijn volgende zet is?
Bij deze wil ik alle deelnemers bedanken voor een mooie avond en ook mijn collega’s Jamy Farid en Albert-Jan Wagensveld voor hun inzet bij dit toernooi. Bedankt en tot de volgende ontmoeting!
